Category: Persónlig søga

Eg eri 17 ára gomul. Vikuskifti er, og eg havi verið í býnum og eri á veg heim. Eg havi ongan funnið at fylgjast heim við, sum eg plagi. Av tí at eg tori so illa at ganga einsamøll heim, gangi eg yvir til eina bilstøð í býnum og biði um ein taxa. Ein taxasjafførur stendur uttanfyri og bjóðar sær til at koyra meg heim. Hann sigur, at hann í veruleikanum hevur fingið frí, men eftirsum tað eri eg, so vil hann fegin koyra meg. Sjálvur er hann helst um 35-40 ára aldur og sostatt nógv eldri enn eg.

Tá vit koyra avstað, sigur hann, at hann líka noyðist heim til sín sjálvs á vegnum at gera okkurt. Hvat minnist eg ikki. Eg sigi bara, at tað er í lagi. Tá vit standa uttanfyri húsið, har hann býr, spyr hann meg, um eg ikki vil koma inn at bíða eftir honum. Hann kann bjóða mær ein drekkamunn ímeðan. Mær dámar einki, og sigi, at eg heldur vil bíða í bilinum.

Hann verður eitt sindur pásetligur og sigur, at hann hevði jú frí, og tað passaði honum illa at skula koyra meg heim, men hann valdi at gera tað kortini, so hann ger mær faktiskt eina tænastu, so hví vil eg ikki gera honum tann beina at drekka ein drekkamunn saman við honum. Eg havi ikki ordiliga hug til at drekka ein drekkamunn, sigi eg, so eg bíði bara her.

So gerst hann knappliga smáfirtin og sigur, at um eg skal vera so ‘besverlig’, jamen, so kann eg líka so gott bara ganga heim. Eg kvøkki við, tí eg eri langt heimanífrá og hetta er eitt eitt sindur oyðið og myrkt stað, so tað tori eg ikki. Hart sperd gangi eg við til at fara við honum inn. “Okay, ein lítlan drekkamunn og so fara vit, ha?” spyrji eg. “Jú, jú”, sigur hann.

Tá vit eru komin inn, biður hann meg koma við sær uppá loftið, tí tað er har, hann býr. Eg fari við, men eri ikki unnilig við støðuna. Vóni bara tað besta. Kanska er tað bara eg, sum eri paranoid, hugsi eg.

Men vit eru ikki meira enn komin uppá, so skumpar hann meg frammanfyri sær inn í eitt lítið sovikamar við skráveggjum, hálar meg við sær niður á seingina og byrjar at vilja lata meg úr buksunum. Eg blívi so kløkk, at eg næstan lammist, men royni at sleppa mær undan kortini. Men hann heldur mær fast og sigur, at nú eru vit komin so langt, og eg eri sjálv komin inn við honum, so “tú manst nokk sjálv hava viljað hetta her”. Eg sigi, at tað var ikki tí, eg kom við inn. Hann gerst firtin, og sigur: “Nei, nú er ikki at bakka. Tú hevur sjálv biðið um tað. Tú komst inn við mær, so um tú bakkar nú, so ert tú ein helvitis narrifisa.”

Innantanna hugsi eg, at eg sikkurt sjálv havi skyldina í, at eg eri komin í hesa støðuna. Onkursvegna er tað eydnast honum at geva mær ringa samvitsku. Maðurin er haraftrat nógv eldri og sterkari enn eg, so eg ræðist hann. Hann virkar so illur, so hvat hendir, um eg geri mótstøðu? Man hann gerast harðligur? Eg rokni út, at eg ongan kjans havi, so eg hugsi, at tað loysir seg kanska best at spæla við, og bara fáa tað yvirstaðið fyri at koma frá hesum uttan fysiskan mein. So tá hann byrjar at lata meg úr, so lati eg hann gera tað.

Hann letur seg úr buksunum eisini og so trýstir hann seg inn í meg. Alt innaní mær strittar ímóti, men eg liggi bara pinnastill og lati hann gera seg lidnan. Tá hann er liðugur, leggur hann seg innast og sovnar – ella kanska letst hann bara at sovna. Eg reisi meg upp úr seingini, lati meg í buksurnar og sníki meg stillisliga avstað.

Og so gangi eg einsamøll heim, bangin og við spýggjandi vamli – mest fyri mær sjálvari, at eg lat meg blíva misnýttað so. Eg kenni meg neyðtiknað, men tori ikki at siga tað fyri nøkrum, tí eg haldi, at eg sjálv havi skyldina.

Eg var syrgin ta kvøldið, tí omma mín var farin burtur dagin fyri. Eg fór í eina veitslu, sum lovað, og so hevði eg drukkið alt ov nógv. Tað síðsta, eg mintist, var at eg var sera køld í býnum og gekk og tosaði við vinfólkum, og hetta var umleið kl. 23:00. Aftaná tað var alt svart, og eg vakni dagin eftir við einum fremmandum, naknum manni í míni song. Eg varnist, at vit hava havt samlegu, og spyrji hann. Hann sigur ja og flennir. Hann greiðir frá, at tað var eitt hugnaligt kvøld, hvat hann eitur og so víðari. Eg føldi meg illa við og skammaðist, eg hevði mist álit og alla virðing fyri mær sjálvari. Eg varð kedd um, at vit høvdu sovið saman, tí sum kristin gekk eg høgt uppí at vera rein og at sex er nakað serligt millum tvey, sum elska. Men eg helt tað var mín skyld, tí eg skuldi ikki drukkið og tað sæst ofta ikki á mær, tá eg eri full, so tað kundi hann ikki vita.

Nakrar dagar seinni tosaði eg við eina vinkonu, og fekk at vita, at eg var sera full ta náttina og lítið gongufør, og at eg tosaði svart. Eg fór avstað við honum um 04:00 tíðina. Eg vildi spýggja av at hugsa um, at hann hevði verið saman við eini gentu, sum eyðsæð var ovdrukkin og ikki før fyri at geva samtykki. Tá føldi eg meg neyðtikna.

Síðan tosaði eg við tvær vinkonur um hetta, men tær vóru ósamdar, tað kundi ikki rópast neyðtøku, bara ein ljót gerð.

Eg hevði lágt sjálvirði, tí eg helt ikki, at eg var líka nógv verd longur, tí eg hevði ongantíð havt eitt “one-night stand” fyrr. Nakrar vikur aftaná drakk eg meg sera fulla saman við einum manni, og eg hevði eina líkasæla kenslu, eg vildi bara vera full og tímdi ikki at ansa eftir mær. Dagin eftir vaknaði eg, og vit lógu nakin saman. Hann byrjaði at nerta míni bróst, og eg segði, at eg heldur vildi bíðja við at hava sex. Hann flenti, og segði, at tað høvdu vit longu havt.

Nú veit eg, at mítt ringa sjálvvirði ikki var, tí eg einki var verd, men tí menn ikki vísti mær ta virðing, sum eitthvørt menniskja eigur at fáa.

Frá eg var 14 til 19 gekk eg saman við einum fittum fýri, altso eg sigi fittur, tí tað haldi eg veruliga hann var. Hann var bara eitt barn næstan ha? Men vit høvdu faktiskt ikki eitt serliga gott parlag, um eg hugsi aftur á tað. Hann var 2 ár eldri enn eg. Faktiskt so minnist eg aftur á okkara sexlív, sum eitt sindur traumatiskt. Eg dugi sindur illa at greiða frá. Men tað var altíð uppá hansara præmissur. Hann skuldi bara hava hann inn og út, koma og so legði hann seg at sova. Eg græt ofta aftaná. Soleiðis haldi eg faktiskt tað var meira ella minni allatíð hasi 5 árini.

Nú eri eg komin langt uppí 30 árini, og eg haldi hetta traumi situr í mær onkursvegna. Eg byrji at koma at kenna mín kropp og míni mørk uppá ein annan máta nú, men eg tað er akkurát sum hendan grundfatanin av, at mín kroppur er til fyri at tilfredsstilla onkran annan situr í mær. Eg skal læra meg at lata upp og vera meira sensuel uppá MÍNAR præmissur, hóast grundfatanin og byrjanin var so skeiv.

Eg var og vitjaði ein drong tá eg var umleið 18 ár, og hann var 19 ár. Vit høvdu skrivað eitt sindur saman, aftur og fram, og hann tyktist at vera sera áhugaður í mær, og somuleiðis eg í honum.
Hann búði tá á einum skúlaheimi, so tað var sera avmarkað, hvat vit kundu gera, tí hann hevði bert eitt kamar at vera í. Vit avgjørdu so at hyggja eftir einum filmi, og vit tosaðu gott saman um alt og einki, so kemiin var góð ímillum okkum. Eftir at filmurin var liðugur, byrjaðu vit at fríggja eitt sindur, og tað føldist gott, inntil hann royndi at fáa hondina niður í buksirnar á mær, og tað føldist ikki gott. Eg royndi at trýsta hann vekk, men hann var nógv sterkari enn eg. Til endans helt hann mær fast niðri og fekk faktist murtin inn í meg, men tá bleiv eg so kløkk og bangin, at eg skumpaði hann vekk og spurdi, hvat hundan hann gjørdi!
Hann bleiv eftir tað mega súrur og vildi næstan ikki tosa við meg og fór faktist oman til foreldrini at eta nátturða og har sat eg einsamøll í meir enn 2 tímar… Eg avgjørdi so at fara avstað, og eg hoyrdi einki aftur frá honum tað kvøldið. Eg royndi at skriva til hann, men fekk einki svar og teir næstu dagarnir lat hann sum um einki var hent og vildi møtast aftur. Tá segði eg nei takk, valdi at gloyma alt um tað, ið var hent og svaraði honum ongantíð aftur, tá hann skrivaði.

Eg eri 25 ára gomul, gangi í skúla niðri, men eri í tríggja mánaða praktikk í Føroyum. Eg arbeiði á einum arbeiðsplássi, har stjórin sjáldan er at síggja orsaka av persónligum trupulleikum, so tað er næstimaður hansara, sum stýrir øllum. Hesin ‘varastjórin’, sum eg kalli hann her, er ein kendur maður, høgt virdur politikkari og avhildin í samfelagnum. Men hann stýrir hesum arbeiðsplássi við harðari hond, og eg finni skjótt út av, at øll meira ella minni krúpa fyri honum, tí tey ræðast hann.
Hann tykist tó at vera nøkurlunda blíður við meg – í fyrstani í øllum førum. Eg verði sett at arbeiða við eini verkætlan, sum eg sleppi at stýra nøkurlunda sjálv. Ein dagin hittast varastjórin og eg í gongini, og eg spyrji hann um okkurt viðvíkjandi míni verkætlan, sum eg ivist í. Hann sigur, at vit kunnu tosa um tað í fundarhølinum, so vit fara inn har at tosa. Vit seta okkum ikki niður, men standa bara uppi og tosa.
Meðan vit tosa saman, fer høgra hond hansara knappliga og púrasta óvæntað trilvandi inn undir blusuna hjá mær. Hann tekur eitt fast tak um annað bróstið hjá mær, meðan hann heldur um mjødnina hjá mær við hinari hondini og læsir meg í støðuni, so at siga. Eg blívi so kløkk, at eg stívni. Tað løgna er, at maðurin tosar bara sítt professionella og fakliga prát víðari, sum um hendur hansara og heilin eru hvør sítt stað. Støðan er fullkomiliga absurd!
Eg rakni við og sigi: “Hvat gert tú?”, men hann letst ikki um vón. Eg royni at bakka og fara undan honum, meðan eg royni at skumpa hendur hansara burtur, men hann er nógv størri og sterkari enn eg, so hann heldur fast og fylgir bara aftaná mær, alt meðan hann tosar víðari, sum um tað, ið hendir, als ikki hendir allíkavæl. Hann tykist fullkomiliga óávirkaður.
Tað endar við, at eg má brúka alla mína makt at ríva meg leysa og renna út úr fundarhølinum. Eg kenni meg djúpt krenkaða og eri so skelkað, at eg veit ikki, hvat eg skal gera. Hvør fer at trúgva mær, um eg sigi tað við nakran? Eg geri alt fyri at sleppa undan at møta varastjóranum einsamøll restina av praktikktíðini, eg eri har.
Eftir nakrar dagar geri eg av at tosa við ein kvinnuligan starvsfelaga á arbeiðsplássinum, sum tykist álitisvekjandi, um tað, sum er hent. Hon sær als ikki bilsin út, men sigur, at tað er væl kent millum kvinnuligu starvsfólkini, at hesin maður ger slíkt, men tað tosa fólk ikki um. Tað er nokk eisini best, at eg ikki geri nakað burtur úr hesum, tí ein onnur, sum hevði arbeitt har, royndi at siga frá og kæra mannin, men hann fekk hana koyrda úr starvi og gjørdi alt fyri at oyðileggja hennara umdømi. Fólk vistu ikki, hvat tey skuldu trúgva. Hon kendi seg at enda noydda at flyta av landinum.
Eina tíð seinni, tá eg langt síðani eri farin aftur til Danmarkar, møti eg hesi kvinnu og spyrji hana beinleiðis, um tað passar, at hann hevur gjørt seg inn á hana. Á ja, og tað, sum hendi henni, var nógv verri, enn tað, sum hendi mær. Tey vóru á ferð saman í arbeiðsørindum, har hann var komin inn á hotellkamarið hjá henni og hevði roynt at neyðtikið hana har. Hon mátti berjast sum fyri lívinum fyri at sleppa undan honum.
Hon meldaði tilburðin, men hann noktaði blankt tað, sum var hent, og segði, at hon bara gjørdi tað fyri at dálka seg. Hon var ikki til at líta á. Eingin trúði henni, tí maðurin var so kendur og avhildin, so hon hevði ongan kjans, so hon fekk einki burtur úr at melda – ikki annað enn at tað gekk mest út yvir hana sjálva. Eg hevði ongar trupulleikar við at trúgva henni, tí eg hevði jú sjálv upplivað, hvat hann kundi finna uppá.