Taxasjafførurin

Eg eri 17 ára gomul. Vikuskifti er, og eg havi verið í býnum og eri á veg heim. Eg havi ongan funnið at fylgjast heim við, sum eg plagi. Av tí at eg tori so illa at ganga einsamøll heim, gangi eg yvir til eina bilstøð í býnum og biði um ein taxa. Ein taxasjafførur stendur uttanfyri og bjóðar sær til at koyra meg heim. Hann sigur, at hann í veruleikanum hevur fingið frí, men eftirsum tað eri eg, so vil hann fegin koyra meg. Sjálvur er hann helst um 35-40 ára aldur og sostatt nógv eldri enn eg.

Tá vit koyra avstað, sigur hann, at hann líka noyðist heim til sín sjálvs á vegnum at gera okkurt. Hvat minnist eg ikki. Eg sigi bara, at tað er í lagi. Tá vit standa uttanfyri húsið, har hann býr, spyr hann meg, um eg ikki vil koma inn at bíða eftir honum. Hann kann bjóða mær ein drekkamunn ímeðan. Mær dámar einki, og sigi, at eg heldur vil bíða í bilinum.

Hann verður eitt sindur pásetligur og sigur, at hann hevði jú frí, og tað passaði honum illa at skula koyra meg heim, men hann valdi at gera tað kortini, so hann ger mær faktiskt eina tænastu, so hví vil eg ikki gera honum tann beina at drekka ein drekkamunn saman við honum. Eg havi ikki ordiliga hug til at drekka ein drekkamunn, sigi eg, so eg bíði bara her.

So gerst hann knappliga smáfirtin og sigur, at um eg skal vera so ‘besverlig’, jamen, so kann eg líka so gott bara ganga heim. Eg kvøkki við, tí eg eri langt heimanífrá og hetta er eitt eitt sindur oyðið og myrkt stað, so tað tori eg ikki. Hart sperd gangi eg við til at fara við honum inn. “Okay, ein lítlan drekkamunn og so fara vit, ha?” spyrji eg. “Jú, jú”, sigur hann.

Tá vit eru komin inn, biður hann meg koma við sær uppá loftið, tí tað er har, hann býr. Eg fari við, men eri ikki unnilig við støðuna. Vóni bara tað besta. Kanska er tað bara eg, sum eri paranoid, hugsi eg.

Men vit eru ikki meira enn komin uppá, so skumpar hann meg frammanfyri sær inn í eitt lítið sovikamar við skráveggjum, hálar meg við sær niður á seingina og byrjar at vilja lata meg úr buksunum. Eg blívi so kløkk, at eg næstan lammist, men royni at sleppa mær undan kortini. Men hann heldur mær fast og sigur, at nú eru vit komin so langt, og eg eri sjálv komin inn við honum, so “tú manst nokk sjálv hava viljað hetta her”. Eg sigi, at tað var ikki tí, eg kom við inn. Hann gerst firtin, og sigur: “Nei, nú er ikki at bakka. Tú hevur sjálv biðið um tað. Tú komst inn við mær, so um tú bakkar nú, so ert tú ein helvitis narrifisa.”

Innantanna hugsi eg, at eg sikkurt sjálv havi skyldina í, at eg eri komin í hesa støðuna. Onkursvegna er tað eydnast honum at geva mær ringa samvitsku. Maðurin er haraftrat nógv eldri og sterkari enn eg, so eg ræðist hann. Hann virkar so illur, so hvat hendir, um eg geri mótstøðu? Man hann gerast harðligur? Eg rokni út, at eg ongan kjans havi, so eg hugsi, at tað loysir seg kanska best at spæla við, og bara fáa tað yvirstaðið fyri at koma frá hesum uttan fysiskan mein. So tá hann byrjar at lata meg úr, so lati eg hann gera tað.

Hann letur seg úr buksunum eisini og so trýstir hann seg inn í meg. Alt innaní mær strittar ímóti, men eg liggi bara pinnastill og lati hann gera seg lidnan. Tá hann er liðugur, leggur hann seg innast og sovnar – ella kanska letst hann bara at sovna. Eg reisi meg upp úr seingini, lati meg í buksurnar og sníki meg stillisliga avstað.

Og so gangi eg einsamøll heim, bangin og við spýggjandi vamli – mest fyri mær sjálvari, at eg lat meg blíva misnýttað so. Eg kenni meg neyðtiknað, men tori ikki at siga tað fyri nøkrum, tí eg haldi, at eg sjálv havi skyldina.