Eg eri 18 ára gomul og arbeiði í barrini á einum dansistað sum avruddari. Eg gangi runt og samli tómar fløskur, koyri fløskurnar í ølkassar og beri kassarnar út í eitt goymslurúm við úthurðina. Eftir midnátt koma alt fleiri fólk, so tað gerst rættiliga trongligt, har sum eg gangi aftur og fram – ov trongt til at kunna bera ølkassarnar framman fyri mær. Eg noyðist at bera ølkassarnar uppi á høvdinum til og frá barrini. So eg gangi har í mannamúgvuni við báðum ørmunum uppi fyri at halda ølkassanum á høvdinum uppá pláss.
Fleiri menn eru skjótir at nýta høvið til at taka uppundir meg. Tað er lætt hjá teimum, tí eg eri verjuleys, av tí at báðir armar eru upptiknir av at halda kassanum. Hetta hendir ikki bara eitt kvøld, men fleiri kvøld – og tað er ikki bara ein, men fleiri ymiskir menn, sum taka uppundir meg. Eg rópi eftir teimum hvørja ferð, og biði teir skrubba av og halda fingrarnar fyri seg sjálvar. Teir flenna bara býtt afturímóti.
Eitt kvøldið haldi eg, at nú er nógv meira enn nóg mikið. Eg finni meg ikki í hesum. Eg má gera okkurt. So tá aftur ein tekur upp undir meg, so nýti eg høvið, lammi knæið av øllum alvi upp millum beinini á honum og raki bollarnar hjá honum. Hann ringir seg saman í pínu, meðan eg hugsi: “Gott av tí. So kanst tú læra at halda fingrarnar vekk”.
#metooføroyar 