Í svimjihylinum

Eg eri 18 ára gomul og á útferð á bygd saman við øðrum ungum, har vit hava havt eina framførslu á einum skúla. Ein av okkum hevur lykil til skúlan. Ein svimjihylur er í skúlanum, og uttanífrá hava vit sæð gjøgnum vindeyguni, at hylurin er fullur av vatni. Vit gera av at sníkja okkum inn á skúlan fyri at svimja í svimjihylinum. Einasta ljósið í svimjihøllini er ljósið niðri í sjálvum hylinum. Annars er tað myrkt í høllini, men ljósið frá hylinum er ivaleysa nóg mikið til at síggja.

Í einum síðurúmi til svimjihøllina liggja ein rúgva av handkløðum, so tann trupulleikin er loystur. Men eingin av okkum hevur hvørki svimjiklæðir ella skiftiklæðir við, so hvat er at gera. Ein av okkum er bragdligur. “Eg skíti á tað. Eg lati meg bara úr øllum klæðunum og svimji nakin”, sigur hann, letur seg úr og leypur út í hylin. Ein fyri og annar eftir ger tað sama. Eisini eg. Vit svimja nakin, kenna okkum frí og hava tað stuttligt leingi í svimjihylinum.

Men nú einaferð verður loftsljósið knappliga tendrað, og pedellurin á skúlanum kemur inn í svimjihøllina. “Eg helt meg hoyra onkran inni her…” sigur hann og steðgar bráddliga á, ovfarin yvir tað, sum hann sær. Fyrst hevur hann lyndi til at ilskast, og spyr hvør hevur givið okkum loyvi til hetta. Fleiri av okkum koma snópin upp úr hylinum ymsastaðni kring hylin og byrja at turka okkum.

Men so er tað eins og pedellurin verður fangaður av fría stemninginum. Hann skiftir meining, sløkkir loftsljósið aftur og kemur gangandi yvir ímóti mær. Hann smílist til mín, sum eg standi har nakin í bleiktrandi bláa ljósinum frá svimjihylinum, tekur í handklæði og spyr, um eg ikki vil hava hjálp til at turka mær.

Eg gerist kløkk av honum og sleppi mær undan honum inn í lítla síðurúmið við handkløðunum, tí har liggja klæðini hjá mær. Men maðurin fylgir aftaná mær. Hann tekur eitt handklæð og byrjar at turka mær, hóast eg sigi, at hann skal lata vera. Hann er alt annað enn ein, sum eg eri drigin at. Hendur hansara eru allastaðni á mær. Eg kenni meg í dýrastu neyð, tí tað er týðuligt, at maðurin gerst alt meira græður og er við at missa tamarhaldið á sær sjálvum.

Rúmið er lítið, og eg sleppi ikki út, tí hann stendur fyri hurðina, so eg rópi hart navnið á einum av dreingjunum, sum eg gangi saman við hesa tíðina. Hann hoyrir tíbetur mítt neyðarróp og kemur rennandi inn. “Hvat gert tú, maður!” rópar hann. Pedellurin raknar líkasum við og biður orsaka. “Eg veit ikki, hvat gekk av mær….” Eg skundi mær at taka klæðini hjá mær út úr lítla rúminum og so skjótt, sum eg yvirhøvur kann, lati eg meg í tey uttanfyri úti í svimjihøllini, og sleppi mær avstað.