Eg eri 19 ára gomul og eri í býnum seint eitt vikuskifti. Eg síggi ein mann liggja á gøtuni dýrandi fullur. Hann roynir at reisa seg, men dettur hvørja ferð niður aftur. Hann hevur meiðslað seg á kjálkan og bløðir. Hetta er ein maður, sum eg veit, at foreldrini kenna. Eg taki synd í manninum og fái fatur á einum taxabili, sum kann koyra mannin heim.
Taxasjafførurin noktar at koyra mannin, uttan so at eg komi við, tí maðurin er so fullur, at tað fæst næstan ikki lív í hann, og taxasjafførurin vil ikki hava ábyrgd av manninum. Eg sigi ja og fari við, so eg kann syrgja fyri, at maðurin kemur úr bilinum og inn til sín sjálvs. Vit koyra heim til mannin, og eg fái onkusvegna bukserað hann inn í sína song, har hann liggur næstan uttan vit.
Men tá eg royni at reinsa sárið á kjálkanum, raknar hann við og tekur knappliga í meg, heldur fast og sigur: “Kom í song við mær!” Eg sigi nei – tað var ikki tí, eg var komin inn við honum. Hann gerst illur við meg og roynir at hála meg niður í songina. “Jú, tú skalt!” Eg berjist sum fyri lívinum at sleppa leys. Tíbetur er maðurin ikki so stórur, og hann er so mikið fullur, at hann hevur ikki so nógvar kreftir til at blíva við at halda mær.
Aftaná at hava barst við hann eina løtu, eydnast tað mær endiliga at sleppa leys, og eg skundi mær at renna út úr kjallaraíbúð hansara. Maðurin liggur eftir á seingini og grætur. “Helvitis lort!” rópar hann. Skelkurin situr leingi aftaná í mær.
#metooføroyar 