Author: #metooforoyar

Eg eri 16 ár. Eg eri í einum balli saman við fult av øðrum fólkum. Vinkona mín er akkurát farin heim, tí hon gjørdist móð, so eg standi einsamøll eftir í einum hjørni. Knappliga kemur ein drongur yvir til mín. Eg veit hvør hann er men havi ongantíð ordiliga tosað við hann. Hann heilsar uppá meg og eg hugsi, at eg má heldur vera fólkalig, so eg standi og tosi við hann eina løtu. Áðrenn eg veit av hevur hann trýst hondina millum beinini á mær. Eg eri ov skelkað til at siga nakað við hann. Hann smílist og vendir sær við og eg síggi hann fara yvir til ein vinmann, og eg hoyri hann fortelja fyri honum hvat hann gjørdi við meg. Vinmaðurin gevur honum ein pengaseðil í hondina.

Eg sat í býarbussinum á veg oman í Steinatún ein morgun fyri nøkrum árum síðan. Klokkan gekk til 8, eg skuldi til arbeiðis. Ein vanligur gerandismorgun. Hesin dagurin byrjaði tó eitt sindur øðrvísi enn aðrir morgnar. Ein fullur maður, sum plagar at sita runt umkring í býnum, var í bussinum henda morgunin. Hann var í ringum lag, og tá eg kom í bussin byrjaði hann beinaveg at rópa eftir mær. Eg ignoreraði hann og tað ilskaðist hann av. Skeldsorðini blivu ógvusligari og ógvusligari. Hann lovaði at neyðtaka meg, og tá eg enn ikki reageraði, bleiv tað til, at eg skuldi neyðtakast í reyvina, og hann greiddi frá í grafiskum detaljum, hvussu ógvusligt tað skuldi vera. Eg kendi tað sera óbehagiligt, men føldi meg ikki beinleiðis hóttan. Skúlin var í summafrí, so tað vóru tíbetur eingin børn í bussinum og fá onnur fólk. Men eg undraðist á, at bussførarin bara lat standa til, og fyri so vítt eisini maðurin, sum beint við meg. Vit koma oman í Steinatún, eg reisi meg upp og má forbí mannin. Tá kemur hann aftan á mær. Eg kviki mær út, maðurin rennir aftan á og roynir at fáa fatur á mær, meðan hann brølar, at hann skal neyðtaka meg! Hvørki bussførari ella viðpassagerar gera nakað. Tað er akkurát sum um hetta slett ikki hendir. Eg endi við at renna oman á arbeiðsplássið, sum tíbetur var tætt við. Eg havi ongantíð følt meg tryggan í bussinum aftur. Bussførarar hava opinbart onga ábyrgd av, hvat bumsar o.o. gera við onnur fólk í bussinum.

Eg og mínir arbeiðis kollegar vóru farin út eitt kvøldið fyri at hugna okkum saman. Tað bleiv drukkið og sungið sum vanligt. Eitt sera gott kvøld. Fòru oman í býin gingu frá barr til barr. Tá kvøldið var við at enda, fór eg heim við mínum starvsfelaga (sum er ein kvinna) og skuldi yvirnátta hjá henni. Ein mannligur starvsfelagi kom eisini at yvirnátta. Vit svóvu í hvør sínum rúmi. Eg var rættluliga full tá eg fór í song, og vil siga at eg datt av. Eg vaknaði einaferð við at hesin kollegin hevði lagt seg í mína song, har hann hevði fingið blusuna uppum hjá mær og slikkaði míni bróst, meðan hansara hond var í trussunum. Eg vendi mær á og spurdi hvat hann gjørdi?! Einasta hansara svar var: “Eg helt tú vart við uppá tað!”

Eg eri 25 ára gomul og lesi niðri í Århus, har eg búgv einsamøll til framleigu í eini íbúð í útkantinum av býnum. Tað er vikuskifti, og eg havi verið í býnum saman við vinfólkum. Vit eru á vertshúsi, og tíðin rennur undan mær, so eg gerist ov sein til síðsta náttbussin og má tí taka fyrsta morgunbussin, tí eg havi ikki ráð at taka ein taxabil. Vertshúsið letur aftur kl. 5.00, og vinfólkini fara heim á súkklu, men eg má bíða eftir bussinum. Trupulleikin er, at fyrsti bussurin koyrir ikki fyrr enn kl. 6.00, so í tímanum ímillum 5.00 og 6.00, má eg ganga aftur og fram á vegnum, har steðgistaðið er.

Fleiri onnur savnast við steðgistaðið at bíða eftir bussinum, harímillum ein maður, sum eg leggi merki til alla tíðina sendir eyguni eftir mær. Mær dámar einki, men royni at látast sum luft.

Endiliga kemur bussurin. Eg fari upp í bussin og seti meg mitt í bussin. Maðurin kemur eisini upp í bussin og gongur fram við mær. Hann gløðir at mær við einum smørligum smíli og setur seg á setrið beint aftanfyri meg.
Bussurin fer avstað, og tað gongur ikki long tíð, so føli eg hendur hansara koma aftanífrá. Hann kelar hárið og roynir eisini at røkka longur niður. Eg vendi mær á og biði hann halda fingrarnar fyri seg sjálvan. Men hann gevst ikki. So eg reisi meg upp og flyti meg. Hann verður sitandi.

Eg fari fram til busssjafførin fyri at siga, at hesin maðurin generar meg, men busssjafførurin er útlendingur og skilir ikki, hvat eg sigi, so eg gevi upp og seti meg bara á setrið beint aftanfyri busssjafførin. Eg skeiti eftir manninum har afturi fyri at vita, hvat hann ger. Hann situr bara og starir at mær og smílist so løgið.

Eg búgvi nokk so langt burturi, so fleiri og fleiri fólk fara úr bussinum. Eg vóni og biði til Gud um, at maðurin fer úr bussinum saman við hinum fólkunum, áðrenn eg skal úr bussinum, men at enda sita bara eg og hann eftir í bussinum. Eg blívi meira og meira nervøs og hugsi, at eg kundi koyrt bara allan vegin til endastøðina og aftur, men hugsi so, at kanska er tað for býtt allíkavæl. Eg eri móð og vil bara heim sum skjótast, so eg taki kjansin. Kanska billi eg mær bara inn, at maðurin er eftir mær.

Eg trýsti á STOP knøttin í seinastu løtu, beint áðrenn steðgistaðið, har eg skal av. Bussurin steðgar, og eg fari úr bussinum. Fyrst haldi eg, at eg fari einsamøll úr bussinum. Tað lættir fyri hjartanum, men so síggi eg, at maðurin kemur út úr aftara endanum á bussinum. Á nei, hugsi eg.

Eg skal yvir um vegin og ganga einar tveir blokkar fyri at koma heim, men má bíða eftir grøna ljósinum. Maðurin kemur gangandi beint yvir til mín – enn við hasum undarliga smílinum. Eg royni at gera meg stóra og vendi mær við fyri at konfrontera hann. “Hvad vil du?” spyrji eg hann beinleiðis við so myndugari rødd, sum eg klári at gera hana. Hann svarar við einum spurningi: “Har du ild?”

Eg látist sum um um eg fari niður í hondtaskuna hjá mær fyri at leita eftir eldi. Men so verður grønt ljós, og eg leypi yvir um vegin og speli avstað alt tað, eg kann. Eg vendi mær við og síggi, at hann kemur rennandi aftaná mær. Hjarta søkkur í bróstinum á mær. Klári eg at renna teir tveir blokkarnar, áðrenn hann fær meg aftur?

Adrenalinið koyrir runt í kroppinum á mær, so helst gevur tað mær eyka styrki til at renna, so eg nái at renna teir tveir blokkarnar, har eg búgvi í fyrstu uppgongdini beint um hornið, uttan at hann fær meg aftur. Hurðin er altíð opin til uppgongina, so eg leypi inn og upp gjøgnum trappurnar, minst fýra-fimm trapputrin á gangin. Eg búgvi á fimtu hædd, so tað er langt upp.

Eg eri komin upp á mitt millum aðru og triðju hædd, tá eg hoyri úthurðina fara upp, so eg steðgi á trappuavsatsinum, fyri at hann ikki skal hoyra meg ganga á trappunum. Eg biði til Gud um, at hann gevur upp og fer avstað. Men so hoyri eg, at onkur kemur upp gjøgnum trappurnar. Eg hyggi niðurimillum handlistarnar á trappuni og síggi eina mannfólkahond flyta seg kvikliga niðan eftir trappuhandlistanum heilt har niðri, so har er einki at gera enn at renna allan vegin upp, so skjótt eg kann.

Tá hann hoyrir meg renna, hoyri eg, at hann eisini setir ferðina upp, men eg nái at renna allan vegin upp til til íbúðina á fimta sali og at læsa meg inni, áðrenn hann kemur so langt. Hann veit so vónandi ikki, akkurát hvørja íbúð, eg fór inn í, men eg taki ongan kjans, og barrikaderi hurðina við eini kommodu, sum stendur í gongini. Eg ristist øll, sum eg eri, og klári ikki at standa á beinunum longur og má seta meg á ein krakk í gongini. Eg lurti, men hoyri einki. Bíði leingi, men har hendir ikki meira. Maðurin hevur helst uppgivið.

Skelkurin er so stórur, at eg eg tori ikki at fara út í fleiri dagar aftaná, tí nú veit eg, at hesin maðurin veit nøkurlunda, hvar eg búgvi. Hvat um hann kemur aftur eftir mær? Hetta er beint áðrenn eina próvtøku, og eg tori ikki ein gang at fara til próvtøkuna, so eg dumpi í fyrsta umfari. Tíbetur skal eg flúgva heim til Føroyar í summarferiu nokkso skjótt aftaná, so eg sleppi burtur frá íbúðini. Tá eg fari niður aftur aftaná summarferiuna, havi eg fingið eina kollegiuíbúð at búgva í inni í miðbýnum, men eg eri ordiliga bangin, at hesin maðurin skal finna meg aftur og finna út av, hvar eg búgvi. Tíbetur síggi eg hann ongantíð aftur.

Stutt: eg avvísti, hon var átreingjandi. Eg avvísti aftur, hon bleiv við. Ballið helt á, og eg bleiv fullur. Datt av, og bleiv funnin avdottin, meðan hon suttaði murtin hjá mær. Eg minnist ikki hendingina, men havi fingið hana fortalda av álítandi keldum. Ófantaliga vemmiligt, at útnytta sær støðuna, við vón um eitt lítið!

Eg var á náttklubba og drakk eitt sindur av alkohol. Dagin eftir vakni eg nakin í einum fremmandum húsið. Sera illa fyri, og áni ikki hvat er hent. Eg spyrji mannin hvat er hent, men hann vil ikki siga. 3 dagar aftaná blívi eg við at hava ilt í undirlívinum, og fari til læknan, og nakrir dagar aftaná finni eg útav, at eg eri smittað við kynssjúku, ið eg aldrin sleppi av við aftur. Henda kynssjúkan ávirkar mítt lív hvønn dag!

Eg eri 19 ára gomul og búgvi á kollegii í Keypmannahavn. Ein vinkona er komin niður at vitja og gistir hjá mær í kollegiikamarinum. Øll onnur, sum búgva á gongini, tykjast at vera burtur í feriu, so tað eru bara vit har. Men so ein dagin møta vit einum ungum manni í felags køkinum. Hann er eini tvey ár eldri enn eg, kanska eitt sindur meira. Vit práta við hann nakrar ferðir úti í køkinum. Hann lesur medisin og virkar fittur og skilagóður.

Eftir eina tíð bjóðar hann okkum til ein fínan náttúrða inni hjá sær. Vit siga ja takk og hava eitt hugnaligt kvøld saman – í øllum førum fyrra partin av kvøldinum – har vit eta góðan mat og drekka vín við tendraðum stearinljósum.

Sum kvøldið líður, leggi eg merki til, at maðurin broytist spakuliga. Hann tosar skjótari og meira hektiskt, og tað, sum hann tosar um, virkar heldur løgið. Mær dámar tað ikki. Vinkonan og eg báðar harafturímóti kenna okkum alt móðari. Vinkonan biður orsaka og sigur, at hon má fara inn at leggja seg, tí hon er um at sovna.

Eg eri eisini um at sovna, men haldi, at tað er ófólkaligt at fara so skjótt, nú ungi maðurin hevur gjørt so nógv burtur úr kvøldinum, so eg hugsi, at eg haldi út eina løtu aftrat, so fari eg eisini. Men vinkonan er næstan ikki meira enn farin inn á kamarið hjá okkum, so missi eg vitið.

Eg veit ikki, hvussu long tíð er farin, men tá eg rakni við aftur, serstakliga tung í høvdinum, liggi eg nakin í seingini hjá unga manninum, og hann liggur omaná mær í fullari ferð við at hava samlegu við meg. Eg kenni meg so doyvda, at eg orki næstan ikki at røra meg. Royni at siga okkurt, men tungan ballar, og tað, sum eg sigi, er næstan ikki til at skilja. Hann letst ikki um vón, men ger seg lidnan. Og so leggur hann seg við síðuna av mær og sovnar.

Eg rakni meira við, og hóast eg kenni meg púra í ørviti, reisi eg meg upp úr songini so skjótt, sum eg orki, finni klæðini hjá mær og lati meg stillisliga í. Eg sníki meg, so spakuliga eg kann, út úr kamarinum hjá honum fyri ikki at vekja hann.

Tá eg komi inn á kamarið hjá mær og vinkonuni, royni eg at vekja hana at siga henni frá, hvat er hent, men hon er ikki til at vekja, so eg gevi upp, leggi meg og steinsovni. Tá vit rakna við um morgunin, sigur vinkonan, at hon kennir seg eisini heilt óvanliga tunga í høvdinum. Men eingin okkara hugsar beint tá um møguleikan fyri, at vit kunnu hava fingið okkurt doyvandi. Slíkt hava vit aldrin hoyrt um tá, so tað kemur okkum ikki til hugs. Vit halda bara, at tað man vera vínið, vit hava drukkið, sum kanska var óvanliga sterkt. So tað kemur mær heldur ikki til hugs at melda mannin. Eg gjørdi jú onga mótstøðu, so hvussu kann eg prógva, at hetta hendi móti mínum vilja?

Dagin eftir tora vit ikki út úr kamarinum av ræðslu fyri at møta manninum. Kvøldið eftir bankar hann uppá hjá okkum, men eg eri bangin, og vit lata ikki upp. Hann blívur leingi við at banka og rópar upp í saman, at eg skal lata upp, tí hann vil tosa við meg. Men vit sita pinnastillar og siga ikki eitt orð. So er friður eina løtu, men knappliga ljómar ógvisliga harður tónleikur inn gjøgnum hurðina. Maðurin hevur sett ein hátalara frá stereoanleggi sínum inn móti hurðini og hevur skrúvað so hart frá, sum hann kann. Men vit látast sum, at vit ikki eru inni. Vit tora so avgjørt ikki at lata upp, nú hann tykist so svakur. Hetta fer fram í fleiri tímar. Maðurin er uppi alla náttina og heldur okkum vaknar.

Dagin eftir er sama skil. Nú hevur maðurin verið hjá einum lásasmiði og hevur stolið eina risakippu av lyklum. Hann roynir hvønn einasta lykil í hurðalásinum hjá okkum, meðan hann rópar navnið á mær, men tíbetur riggar eingin av teimum. So hann ger aftur nummarið við hátalaranum. Eina heila nátt mugu vit liggja og halda okkum fyri oyruni.

Nú hava vit fingið nóg mikið og gera av at rýma dagin eftir, tá friður er, og maðurin vónandi liggur og svevur. Dagin eftir pakka vit tað sindrið, vit hava, og rýma. Við hjartanum í hálsinum sníkja vit okkum eftir gongini, sleppa okkum út og koma ikki aftur á kollegiið. Tíbetur havi eg familju at vera hjá. Ikki fyrr enn seinni slær tað meg, at maðurin má hava koyrt okkurt doyvandi í vínið, og at tað var tí, at eg ikki orkaði at gera mótstøðu.

10 ár seinni eri eg í býnum í Århus á eini barr og fái eyga á ein mann, sum sær mær so kendur út. Hann sær eisini meg og gongur yvir ímóti mær. Fyrst kenni eg hann ikki aftur, tí maðurin er vorðin skallutur, síðani eg sá hann seinast, men tá hann kemur nærri, síggi eg, at hetta er maðurin, sum fyri 10 árum síðani doyvdi og neyðtók meg á kollegiinum í Keypmannahavn. Hjartað støkkur heilt upp í hálsin.

Tá maðurin er komin heilt yvir til mín, spyr hann, um eg minnist hann. Jú, tað geri eg, sigi eg og havi hug at snara á og fara, tí eg havi ongan hug at práta við mannin. Men eg verið kortini standandi, tá maðurin sigur: – Umskylda. – Umskylda? spyrji eg. – Ja, sigur hann og fer beint til kjarnuna.
Hann greiðir frá, at hann mangan hevur angrað tað, sum hann gjørdi við meg tá. Tað var skeivt av honum, men tað var eitt tíðarskeið í lívið hansara, har hann ikki hevði tað gott. Sum læknalesandi hevði hann atgongd til øll møgulig medisinsk evni og rúseitur, sum hann eksperimenteraði við, sigur hann. Hann hevði tikið amfetamin o.a. tað kvøldið, har hann í sín svakliga sinni fann uppá at geva okkum sterkt sovimedisin, sum hann onkusvegna fekk sníkt niður í vínið, sum vit drukku, bara fyri at vita, hvussu vit reageraðu.

Tá eg so lá har uttan vit, kundi hann ikki standa ímóti freistingini. Hann leggur dýran við, at hann er broyttur til tað betra síðan tá. Hann er vorðin ein virdur lækni og er keddur av, at hann lat tað ganga út yvir meg, at hann var so langt úti, tá hann var yngri. Eg standi har og hugsi mítt. Eg havi ongan hug at geva honum fyrigeving, men eg vil gera alt fyri at sleppa burtur frá honum og sigi bara, at tað er honum fyrigivið. Hann takkar mær so miriliga, og eg biði farvæl og fari.

Eg hugsi, um tað var rætt av mær at lata hann sleppa so lætt. Átti eg ikki at gjørt meira við tað? Men eg eri ein fátøk lesandi og havi ikki ráð til at føra nakra sak móti einum múgvandi lækna. Og hvussu kann eg prógva nakað nú 10 ár seinni?

Eg eri 19 ára gomul, og havi framleigað eitt kamar á einum kollegii í Keypmannahavn í tríggjar mánaðar alt summarið. Eg ætli mær at royna at finna okkurt at gera í býnum og okkurt fast at búgva í. Eg eri farin ein túr í býin einsamøll at hyggja meg um og geri av at fara ein túr inn í Tivoli, tí haðani havi eg mong góð minni frá mínum barndómi.

Eg gangi runt har inni eina løtu, tí eg havi ikki ráð til at royna nakað av undirhaldinum, so eg seti meg niður á ein bonk at hyggja at fólki stuttleika sær. Ein maður, sum helst er síðst í 20’unum setir seg við síðuna av mær og vendir sær til mín á enskum. Vit koma í prát og tosa um leyst og fast. Hann er lesandi, kemur úr Onglandi og sigur seg vera á gjøgnumferð, so hann ætlar sær bara at vera í Keypmannahavn í nakrar dagar.

Eftir at vit hava prátað eina góða løtu, sigur hann, at hann er svangur og spyr, um hann ikki eisini kann bjóða mær okkurt at eta. Eg sigi ja takk, tí eg havi lítið og einki av pengum og eri gorhungrað. Hann sigur, at tað er so dýrt at eta í Tivoli, men hann býr nær við og kennir eitt stað beint við har, sum hann býr, har vit kunnu fáa bíligan mat at eta.

Vit fara út úr Tivoli á tí síðuni, sum vendir móti høvuðbanagarðinum. Hann førir ann, og vit ganga gjøgnum høvuðbanagarðin og út aftur hinumegin, út á Istedgade. Eg havi ongantíð verið har fyrr og byrji at gerast eitt sindur ótrygg, tí eg havi jú hoyrt um, at Istedgade er eitt ótrygt stað at ferðast. Eg sigi við hann, at mær dámar einki. Hann biður meg taka tað róligt, tí so ringt er tað ikki. Matstaðið er beint har í byrjanini av Istedgade. Vit fara inn á matstaðið og fáa okkum ein bita.

Meðan vit eta, broytist hann og byrjar hann at vera eitt sindur ov nærgangandi, Hann spyr, um eg ikki vil koma við honum uppá kamarið hjá sær. Tað er beint við síðuna av. Mær dámar einki og takki nei, so fólkaliga eg kann. Tað var ikki tað, sum eg ætlaði, at hetta skuldi enda við, so eg eri ikki unnilig við støðuna og royni at flyta meg longur burtur frá manninum. Eg skundi mær at eta meg lidna, takki fyri meg og sigi, at eg má fara. Hann biður meg ikki fara, men eg sigi, at tað má eg, reisi meg upp og fari út.

Hann fylgir eftir mær út á gøtuna og tekur í armin á mær og heldur mær fast. – Nú havi eg keypt tær mat og varta teg upp og alt, og so fert tú bara? Tað kanst tú ikki vera bekent, sigur hann. Eg biði orsaka, men eg má fara, tí hetta var ikki tað, eg ætlaði, sigi eg. Hann gerst smáfirtin. – Kom nú. Ver ikki so. Eg búgvi beint her, sigur hann og roynir at hála í meg yvir móti uppgongdini beint við síðuna av matstaðnum. Eg sigi nei, tað havi eg ikki hug til, enn meira avgjørd enn áður.

Knappliga er hann sum hamskiftur, fer illur aftur um meg og skumpar meg harðliga yvir ímóti hurðini. Eg blívi bangin og hyggi rundan um meg í vónini um, at onkur kemur til hjálpar, men fólk ganga bara framvið og látast ikki um vón. Eg kenni meg sum einsamallasta menniskja í heiminum her mitt í yðjandi lívinum á Istedgade.

Tá maðurin skal læsa hurðina upp, er hann noyddur at sleppa takinum, so eg skundi mær at ríva meg leysa og renni avstað. Hann rópar eftir mær: – You fucking bitch!, men kemur kortini ikki aftaná mær. Eg ristist øll, sum eg eri, leingi aftaná.

Eg eri 19 ára gomul og eri í býnum seint eitt vikuskifti. Eg síggi ein mann liggja á gøtuni dýrandi fullur. Hann roynir at reisa seg, men dettur hvørja ferð niður aftur. Hann hevur meiðslað seg á kjálkan og bløðir. Hetta er ein maður, sum eg veit, at foreldrini kenna. Eg taki synd í manninum og fái fatur á einum taxabili, sum kann koyra mannin heim.

Taxasjafførurin noktar at koyra mannin, uttan so at eg komi við, tí maðurin er so fullur, at tað fæst næstan ikki lív í hann, og taxasjafførurin vil ikki hava ábyrgd av manninum. Eg sigi ja og fari við, so eg kann syrgja fyri, at maðurin kemur úr bilinum og inn til sín sjálvs. Vit koyra heim til mannin, og eg fái onkusvegna bukserað hann inn í sína song, har hann liggur næstan uttan vit.

Men tá eg royni at reinsa sárið á kjálkanum, raknar hann við og tekur knappliga í meg, heldur fast og sigur: “Kom í song við mær!” Eg sigi nei – tað var ikki tí, eg var komin inn við honum. Hann gerst illur við meg og roynir at hála meg niður í songina. “Jú, tú skalt!” Eg berjist sum fyri lívinum at sleppa leys. Tíbetur er maðurin ikki so stórur, og hann er so mikið fullur, at hann hevur ikki so nógvar kreftir til at blíva við at halda mær.

Aftaná at hava barst við hann eina løtu, eydnast tað mær endiliga at sleppa leys, og eg skundi mær at renna út úr kjallaraíbúð hansara. Maðurin liggur eftir á seingini og grætur. “Helvitis lort!” rópar hann. Skelkurin situr leingi aftaná í mær.

Eg eri 18 ára gomul og á útferð á bygd saman við øðrum ungum, har vit hava havt eina framførslu á einum skúla. Ein av okkum hevur lykil til skúlan. Ein svimjihylur er í skúlanum, og uttanífrá hava vit sæð gjøgnum vindeyguni, at hylurin er fullur av vatni. Vit gera av at sníkja okkum inn á skúlan fyri at svimja í svimjihylinum. Einasta ljósið í svimjihøllini er ljósið niðri í sjálvum hylinum. Annars er tað myrkt í høllini, men ljósið frá hylinum er ivaleysa nóg mikið til at síggja.

Í einum síðurúmi til svimjihøllina liggja ein rúgva av handkløðum, so tann trupulleikin er loystur. Men eingin av okkum hevur hvørki svimjiklæðir ella skiftiklæðir við, so hvat er at gera. Ein av okkum er bragdligur. “Eg skíti á tað. Eg lati meg bara úr øllum klæðunum og svimji nakin”, sigur hann, letur seg úr og leypur út í hylin. Ein fyri og annar eftir ger tað sama. Eisini eg. Vit svimja nakin, kenna okkum frí og hava tað stuttligt leingi í svimjihylinum.

Men nú einaferð verður loftsljósið knappliga tendrað, og pedellurin á skúlanum kemur inn í svimjihøllina. “Eg helt meg hoyra onkran inni her…” sigur hann og steðgar bráddliga á, ovfarin yvir tað, sum hann sær. Fyrst hevur hann lyndi til at ilskast, og spyr hvør hevur givið okkum loyvi til hetta. Fleiri av okkum koma snópin upp úr hylinum ymsastaðni kring hylin og byrja at turka okkum.

Men so er tað eins og pedellurin verður fangaður av fría stemninginum. Hann skiftir meining, sløkkir loftsljósið aftur og kemur gangandi yvir ímóti mær. Hann smílist til mín, sum eg standi har nakin í bleiktrandi bláa ljósinum frá svimjihylinum, tekur í handklæði og spyr, um eg ikki vil hava hjálp til at turka mær.

Eg gerist kløkk av honum og sleppi mær undan honum inn í lítla síðurúmið við handkløðunum, tí har liggja klæðini hjá mær. Men maðurin fylgir aftaná mær. Hann tekur eitt handklæð og byrjar at turka mær, hóast eg sigi, at hann skal lata vera. Hann er alt annað enn ein, sum eg eri drigin at. Hendur hansara eru allastaðni á mær. Eg kenni meg í dýrastu neyð, tí tað er týðuligt, at maðurin gerst alt meira græður og er við at missa tamarhaldið á sær sjálvum.

Rúmið er lítið, og eg sleppi ikki út, tí hann stendur fyri hurðina, so eg rópi hart navnið á einum av dreingjunum, sum eg gangi saman við hesa tíðina. Hann hoyrir tíbetur mítt neyðarróp og kemur rennandi inn. “Hvat gert tú, maður!” rópar hann. Pedellurin raknar líkasum við og biður orsaka. “Eg veit ikki, hvat gekk av mær….” Eg skundi mær at taka klæðini hjá mær út úr lítla rúminum og so skjótt, sum eg yvirhøvur kann, lati eg meg í tey uttanfyri úti í svimjihøllini, og sleppi mær avstað.