Loppan

Var á háskúla sum 17 ára gomul. Eitt kvøldið sat eg úti í felagsrúminum, og ein av teimum eldru næmingunum byrjaði at tosa við meg. Hann kom nærri og byrjaði at føla uppá meg. Eg vildi ikki, men hann gjørdi bara tað ,at hann varð harðligur. Knappliga legði hann seg omaná meg, og royndi at sleppa uppí. Tað var so vemmiligt at uppliva, tí eg vildi ikki, men hann var so nógv sterkari enn eg. Eg føldi meg so ólekra og skitna aftaná. Skumpaði hann vekk og fór at gráta.
Hann gekk allatíðina á skúlanum, øll vistu at hann gjørdi hatta. Ikki bara við meg. Men eingin segði nakað.