Tá eg var 17 ára gomul arbeiddi eg aftaná skúlatíð á einum arbeiðsplássi við nógvum monnum, har av teir flestu vóru tvær-tríggjar ferðir eldri enn eg. Ein dagin fari eg á vesi. Á gongini heilsi eg uppá ein av leiðarunum – ikki mínum egna leiðara kortini. Eg eri ikki meira enn innkomin á vesið, tá maðurin fylgir aftaná mær inn. Hann tivar tungt og hyggur grammliga at bróstunum hjá mær.
Eg eri alt annað enn eggjandi klødd – bara í væl knappaðari ternutari skjúrtu, cowboybuksum og fótformaðum skóm. Men tað tykist ikki at halda honum aftur. Hann tekur í meg. Eg royni at sleppa undan, men hann heldur mær, tekur meg inn til sín aftanífrá og fonglast við bróstini hjá mær.
“Ver nú ikki so sjarlig…!” sigur hann. Eg sigi hart: “Lat vera!” og rívi meg leysa og renni út á gongina, skakað av hendingini. Eg skammist og tori ikki at siga tað fyri nøkrum. Eg royni bara at halda meg langt burtur frá hesum manni eftir hetta. Hann letur bara sum luft og heilsar ikki uppá meg aftaná hendingina.
Eg hugsaði leingi: Mundi hann misskilja smílið hjá mær á gongini, áðrenn eg fór inn á vesið? Mundi eg sjálv leggja upp til tað uttan at vita av tí? Eg skilti ikki, hvat maðurin hugsaði fyri sær, og undraðist á, hví júst hann gjørdi hetta, tí hann var familjumaður og høgtstandandi limur í eini samkomu. Nú veit eg, at tað hevði einki við meg at gera. Hann – og bara hann – hevði ábyrgd av hendingini.
#metooføroyar 